Ακολούθησα τα βήματα σου που έτρεχαν με ορμή
επάνω σε εκείνο το μονοπάτι που μόνο εσύ μπορούσες να διακρίνεις το σχήμα του-
ώσπου ξαφνικά βρέθηκα μονάχος και χαμένος να προσπαθώ να σε αφουγκραστώ...
Σε έχασα μέσα στις άγριες φυλλωσιές και στους κορμούς των δέντρων...
Πού πήγες; Πού με άφησες; Πώς θα γυρίσω πίσω τώρα;
Ομίχλη....
Καμιά απόκριση, ήχος μηδέν....
Ένα κελάρυσμα μονάχα άκουσα να καίει το πρόσωπο μου
κι όταν πια σώπασε κι αυτό,
γύρισα και κοίταξα τον Ήλιο να ρίχνει μια αχτίδα του σε μια πέτρινη πύλη,
χαμένη μέσα στο δασος.... και τότε κατάλαβα ότι δε με εγκατέλειψες....
Με οδήγησες εκεί που έπρεπε να φτάσω
ODE BY ARGYRO LIODIMOU
