Στη χώρα των θαυμάτων τραβάς από 31 και δεν καίγεσαι...
Η Αλίκη δραπέτευσε με το λαγό και η κάμπια μαρτύρησε καινούργια μαγικά κόλπα στο γάτο...
Στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη και σαν μία σύγχρονη Αλίκη θέλησα με όλο μου το είναι να περάσω μέσα σε εκείνη την πραγματικότητα όπου όλα είναι αλλιώς...
Τι κι αν έκλεισα τα μάτια μου και οραματίστηκα εκείνη τη λαγουδότρυπα...
Άνοιξα λίγο το ένα βλέφαρο να ρίξω μία σκαστή ματιά γύρω μου μπας...
Ίδια κι απαράλλαχτα όλα...
Τα έπιπλα...ο τοίχος...οι ντουλάπες...το κρεβάτι...το παράθυρο...οι αναμνήσεις...
Με μία απότομη κίνηση του χεριού μου θέλησα να διώξω τις σκέψεις...
Τα γόνατα μου λύγισαν και βρέθηκα να κάθομαι στο ξύλινο πάτωμα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο...
Μήπως να πέταγα καλύτερα;
Έκλεισα τα μάτια μου ξανά και με όλη τη δύναμη του μυαλού άρχισα να πλάθω εικόνες απόδρασης...
Πέρασαν λίγα λεπτά και δεν ένιωθα κάτι διαφορετικό...
Ξανά το ίδιο συναίσθημα...
Εντάξει λοιπόν...θα το διαχειριστώ αλλιώς...
Ο πόνος διαπερνάει το κέντρο καρδιάς και φθάνει στο νοητικό...
Και σαν να μην φτάνει αυτό κάνει και θόρυβο κιόλας...
Πολύ φασαρία μέσα στο μυαλό...
Συνωστισμένες εικόνες με υπότιτλους...
Μπερδεμένα τα λόγια...
Χωρίς υποβολέα...
Σκηνές παραλόγου...
Λέξεις χωρίς νόημα...
Έννοιες βαρύγδουπες αλλά αφιλτράριστες...
Τα ομώνυμα με τα ετερώνυμα μπλέχτηκαν και έγιναν κουβάρι...
Τράβηξαν μαζί τους την ειλικρίνεια και την επικριτικότητα και τις ένωσαν με την απαξίωση και την ανοχή...
Η υπομονή έστεκε πιο μακριά μέχρι που τρέχοντας ο ναρκισσισμός την πέταξε στην άκρη...
Η καλωσύνη έτρεξε να την σηκώσει μα δεν την άφησε ο θυμός και η απογοήτευση...
Παρακολουθώ όλο το έργο σαστισμένη...
Που είναι ο έρωτας; που είναι η αγάπη; γιατί δεν επεμβαίνουν;
Καμία απάντηση...ούτε καν ψίθυρος...
Η σιωπή και η απομάκρυνση υποστηρίζουν την απουσία της επιφανειακής παρουσίας...
Κλείνω πάλι τα μάτια...
Η αλήθεια κρύβεται τις νύχτες σφιχταγκαλιασμένη με το πάθος...
Απόψε δεν θα φορέσω την καρδιά μου...
Θα αντιμετωπίσω την γυμνή πραγματικότητα της πλάνης και της αυταπάτης...
Εκεί που η συντριβή των ονείρων είναι αναπόφευκτη...
Για να μπορέσω μετά να ζωγραφίσω μία νέα ανατολή...
Να μεταμορφώσω και να μεταμορφωθώ...
Να φτιάξω μία ιστορία...
Χωρίς αγώνες δρόμου όπου ο καθένας τρέχει μόνος του για να φτάνει δεύτερος...
Χωρίς δεύτερες σκέψεις...
Μία ιστορία που οι λέξεις δεν θα πληγώνουν...
Η ειλικρίνεια θα έχει ευγένεια και όχι κακεντρέχεια...
Λεπτές ισορροπίες άγνωστες σε πολλούς...
Χωρίς αλλαγές προσωπικοτήτων...
Αυτούσια πλοκή με αυθεντικούς χαρακτήρες...
Θα σμιλεύσω τις κοφτερές γωνίες...
Δεν θα διαλύσω...
Θα σεβαστώ και θα αναγνωρίσω...
Θα επιμείνω στις καλύτερες των ποιοτήτων χωρίς να παίζω με τα όρια της αντοχής και της αξιοπρέπειας...
Θα είμαι ο εαυτός μου και όχι οι ρόλοι που οι άλλοι θέλουν να μου δώσουν να παίξω...
Μου αρέσουν οι ιστορίες...
Όχι τα θέατρα ελέγχου...
Τελικά αποφάσισα να μη σταματήσω να φοράω την καρδιά μου...
Τα μάτια της ψυχής μου βλέπουν πάντα την πραγματικότητα με όποιο ένδυμα παρουσιάζεται...
