Προτιμούσε να δημιουργεί ξεχωριστούς κόσμους...ιδανικούς, μυθοποιώντας κάθε φορά πρόσωπα και καταστάσεις...
Έβλεπε την ομορφιά κάθε ψυχής, αρνούμενη να δει τις πτυχές της κατώτερης προσωπικότητας...
Εξορμούσε μέσα από τις δικές της ποιότητες και πίστευε στην ισότητα και διαφάνεια μέσα σε κάθε είδους σχέση...
Παγιδευόταν σε καταστάσεις που είτε της αναχαίτιζαν την πορεία είτε στην χειρότερη περίπτωση την βύθιζαν σε πολύπλοκες διαδρομές, σκοτεινές τις περισσότερες φορές...
Ενεργοποιούσε κάθε άνθρωπο που συναντούσε στο δρόμο της, του έδειχνε το Φως μέσα του χωρίς να μπαίνει σε λεπτομερείς αναλύσεις παρά μόνο άγγιζε το χέρι ή την καρδιά του, τον κοίταζε βαθιά στα μάτια βουτώντας στην ψυχή του...
Έβλεπε...
Ένιωθε...
Κατανοούσε...
Κάθε φορά διαφορετικά...συνειδητοποιούσε τις αλλαγές γύρω της...Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία βίωνε τις μαθητείες της με περισσότερο πόνο κάθε φορά...
Αναρωτιόταν τι κάνει λάθος...;;;
Κοιτούσε όμως πάλι μέσα από τις κουρτίνες... Διέκρινε αχνά το φως, τα χρώματα και τα σχήματα...
Ένιωσε την καρδιά της να πάλλεται σε ένα φτερούγισμα...προσπάθησε να εστιάσει μέσα της κλείνοντας τα μάτια και κοιτώντας μέσω του τρίτου ματιού...
Στην αρχή σκοτάδι... επέμενε...είχε καιρό να εφαρμόσει ότι ήξερε σε εκείνη...
Πάντα προτεραιτότητα και στόχος οι άλλοι και η αφύπνισή τους...
Συμβόλαια που τιμήθηκαν κατά γράμμα και μέχρι τελείας...
Ο ενθουσιασμός και παρορμητισμός της, την οδηγούσαν σε ξέφρενες πορείες...Ήταν εκεί που οι συγκρούσεις με τον εαυτό της ήταν αναπόφευκτες και ισοπεδωτικές...
Ασύλληπτες ταχύτητες χωρίς προστασία του πολύτιμου Είναι της...
Συνεχής αναμέτρηση με το πεπρωμένο και το χρόνο που άφηναν τα σημάδια τους σε κάθε κυτταρό της...
Το πρόσωπό της φωτεινό και χαμογελαστό...η αγκαλιά της ανοιχτή, λαχταρούσε να απαλύνει τους πόνους των άλλων γνωρίζοντας και νιώθοντας τις ελλείψεις τους...
Δεν έβαζε ασπίδες...δεν ύψωνε τείχη... Η πλήρης έκθεση σε όλα τα επίπεδα ήταν μέρος της διαδικασίας, ο μόνος τρόπος που το παιδί μέσα της προσπαθούσε με την παιδικότητα και την αγνότητα να της θυμίσει ότι το είχε εγκαταλείψει και ξεχάσει την ύπαρξή του...
Και τότε...
Το είδε...στριμωγμένο σε μία γωνία, κουρνιασμένο να κλαίει με αναφιλητά...Έτρεξε κοντά του...το πήρε αγκαλιά...Σφιχτά...
Το φίλησε στο μέτωπο, σκούπισε τα δάκρυά του και του ζήτησε συγγνώμη...χωρίς περισσότερα λόγια...χωρίς εξηγήσεις...χωρίς ενοχές...
Άνοιξαν μαζί τις κουρτίνες...Το Φως άπλετο...Τα χρώματα ζωηρά...Παντού ζεστασιά και ανακούφιση...Κοιτάχτηκαν βουρκωμένοι νιώθοντας την απελευθέρωση...
Φόρεσαν και οι δυό τους την μία και μοναδική καρδιά που μοιράζονται... Ενώθηκαν ξανά... Εμπιστευόμενοι πλέον απόλυτα τη Ροή...
Χωρίς το φόβο της Απώλειας... Γιατί είναι πλέον δίπλα δίπλα...
Προστατεύοντας ο ένας τον άλλον... Κοίταξαν τον χάρτη της πορείας τους...Ετοίμασαν τα επόμενα ταξίδια...Μαζί...
Wear your heart... 💗💗💗
