Η στροφή αυτή είναι μια ευλογία, αλλά και το κόψιμο των γεφυρών με το ως εκείνη τη στιγμή οικείο, πάντοτε πληγώνουν, και πληγώνουν ακόμα περισσότερο όταν δεν το περιμένουμε.
Ένα από τα πιο προφανή συμπτώματα της αφύπνισης είναι το να γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε πλέον σε συγχρονισμό με κάποιους από τους γύρω μας. Τότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να ακούσουμε την εσωτερική καθοδήγηση μας, καθώς αυτή γίνεται όλο και πιο δυνατή. Όσο περισσότερο συντονίζουμε το κέντρο μας σε αυτό, τόσο πιο αυθεντικό γίνεται και δεν μπορούμε να προσποιούμαστε σε κανέναν και τίποτα πια. Η αλήθεια και η ακεραιότητα αναλαμβάνουν δράση, επειδή αυτές οι αξίες είναι οι πιο κοντινές στην αυτογνωσία.
Συχνά, οι άνθρωποι που ζουν με εμάς, ευθυγραμμίζονται με τη δική τους ψευδαίσθηση του ποιοι θεωρούν οτι είμαστε. Σχεδιάζουν πάνω μας τις αξίες που πιστεύουν ότι θαυμάζουν περισσότερο σε εμάς και επιλέγουν να τις δουν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν πλήρως, το ποιοι είμαστε πραγματικά. Εμείς κάποιες φορές, είτε από κολακεία είτε από αμηχανία αφήνουμε τον άλλον να βλέπει αυτό που βλέπει ακόμα κι αν ξέρουμε οτι είμαστε κάτι λίγο διαφορετικό.
Ωστόσο, οι άνθρωποι πάντα θα βρίσκουν έναν λόγο να πιστεύουν αυτό που θέλουν. Οι περισσότεροι αν όχι όλοι θέλουν τον τέλειο φίλο, τον τέλειο σύντροφο και ούτω καθεξής. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Υπάρχουν αυτοί που μας κάνουν και αυτοί που δεν μας κάνουν. Ακόμα καλύτερα... υπάρχουν αυτοί που στο εδώ και τώρα μας φτιάχνουν και στο επόμενο εδώ και τώρα η αποστολή τους τελειώνει.
Από τη μια έχουμε τον νόμο της Φυσικής που λέει οτι τα ετερώνυμα έλκονται. Από την άλλη έχουμε τον νόμο των πεποιθήσεων που αν η εικόνα του αντιθέτου που αρχικά είδαμε ως ελκυστικό μετουσιωθεί στα μάτια μας και τη δούμε καθαρά, τότε θεωρούμε οτι μας κορόιδεψαν ή οτι κάναμε λάθος ή οτι υπερεκτιμήσαμε κάτι που δεν άξιζε.
Θεωρούμε οτι το πρόσωπο που εμπιστευτήκαμε δεν ήταν άξιο να κατέχει την πρώτη θέση στη ζωή μας. Ως αποτέλεσμα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι και οι δύο πλευρές απογοητεύονται. Και οι δύο πλευρές θεωρούν οτι είχαν δίκιο... και είχαν όντως !
Όταν ένας από τους συντρόφους "μεγαλώσει" περισσότερο από τον άλλον ή αρχίσει να είναι πιο αφυπνισμένος, τότε ο άλλος αισθάνεται ότι απειλείται. Στην πράξη δεν απειλούμαστε αλλά δεν νιώθουμε άνετα.
Όταν αισθανόμαστε άβολα, αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι κάναμε πάλι λάθος.
Κρίνουμε την κατάσταση όμως από το επίπεδο άνεσης που νιώθουμε, κι όχι από την πραγματικότητα.
Δεν με αγαπάει πια. Ο νους του είναι αλλού. Χάνεται στις σκέψεις της. Στήριξα λάθος άνθρωπο. Έχασα χρόνο με κάποιον που ήταν ένας άλλος. Δεν ξέρω που χαθήκαμε. Δεν με καταλαβαίνει.
Κάθε φορά που τέτοιες σκέψεις ορμούν σαν βαρβαρικές ορδές στο μυαλό, θα πρέπει να θυμόμαστε οτι συναντούμε τους ανθρώπους και τις περιστάσεις που είναι απαραίτητες για να μας μάθουν πράγματα, για να μεγαλώσουν τη σοφία μας , για να μας περάσουν σε ένα άλλο επίπεδο. Κάτι δηλαδή που δεν θα κάναμε ποτέ αν ζούσαμε σε μια κατάσταση σταθερότητας και απάθειας, είτε αυτό είναι σχέση είτε δουλειά είτε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση της ζωής της ίδιας.
Όλα είναι εκδήλωση - ακόμη και οι πιο οδυνηρές εμπειρίες. Τίποτα δεν χάθηκε. Υπάρχει σκοπός σε όλα.
Φανταστείτε μια κάμπια να κάθεται και να κλαίει για το χαμένο κουκούλι της που έμεινε κολλημένο πάνω στο δέντρο. Εσείς ως ανώτερο ον την κοιτάτε από ψηλά και αναρωτιέστε γιατί κλαίει για το κουκούλι και δεν αισθάνεται ευγνωμοσύνη και περηφάνια για τα πολύχρωμα φτερά που ξεδιπλώνονται και ετοιμάζονται να της χαρίσουν άλλες ποιότητες, άλλες ιδιότητες και άλλα ταξίδια.
Η κάμπια έχει προσηλωθεί στην απώλεια, δεν βλέπει την απόκτηση.
Ο φόβος είναι αυτός που μπλοκάρει τους ανθρώπους και δεν βλέπουν το νόημα της απόκτησης. Ο φόβος της αλλαγής ή ο φόβος της απώλειας.
Το πνευματικό ταξίδι είναι ατομικό, είναι απόλυτα προσωπικό. Δεν είναι οργανωμένο ταξίδι τουριστικού γραφείου και μάλιστα με ξεναγό. Είμαστε όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Όλοι ερχόμαστε κοντά για να αλληλεπιδράσουμε, για να βάλουμε ένα υλικό που έχουμε και πιθανόν λείπει στον άλλον. Για να λύσουμε κάρμα, για να εμπνεύσουμε, για να πυροδοτήσουμε μια κατάσταση, για να προετοιμάσουμε ένα μονοπάτι, για να λάβουμε και να δώσουμε.
Αν κλωτσάω τον κορμό της μηλιάς κάθε φορά που εκνευρίζομαι και πέσει ένα μήλο στο κεφάλι μου, από πολύ ψηλά, τότε πιθανόν να πονέσω, να κλάψω, να θυμώσω. Ακόμα μπορεί και να θεωρήσω οτι το Θείο με τιμώρησε γιατί φέρθηκα βάναυσα στο δέντρο, ή οτι ήταν ένας κακός οιωνός.
Πολύ απλά έδρασα με βίαιες πράξεις που επέφεραν δονήσεις σε ένα δέντρο όπου το συγκεκριμένο μήλο ήταν έτοιμο να πέσει. Όλα ήταν εκεί. Εγώ ήμουν η κινητή παράμετρος που με τη δική μου αντίδραση ενεργοποίησα το συγκεκριμένο σενάριο. Αν είχα αντιδράσει αλλιώς θα είχα ενεργοποιήσει έναν άλλον μηχανισμό. Αν η Θεϊκή Σοφία επιθυμούσε να μου δείξει κάτι για το ανώτερο καλό μου, θα έφτανα με διαφορετικό τρόπο εκεί που έπρεπε να πάω, το αποτέλεσμα όμως θα ήταν το ίδιο.
Οταν βρίσκομαι σε τέτοιες καταστάσεις ασάφειας, όπου τα χτυπήματα από ψηλά είναι αδιάκοπα, ξυπνάω από την εγωιστική θεώρηση των πραγμάτων και επικαλούμαι να αναλάβουν άλλοι να μεσολαβήσουν για την επίλυση των ερωτημάτων. Όχι να πράξουν αλλά να με οδηγήσουν εκεί που πρέπει ώστε να πράξω εγώ.
Καταντάει σκανδαλιστικά "συμπτωματικό" όταν ζητώ κάτι τέτοιο, κάθε φορά οι απαντήσεις να έρχονται μέσω γεγονότων συγχρονικότητας. Τίποτα δεν χάνεται. Τίποτα δεν τελειώνει.
Προβιβαζόμαστε ... ανεβαίνουμε τάξεις, αλλάζουμε θρανία, αλλάζουμε διπλανούς ...αλλάζουμε και Δασκάλους. Το Σχολείο συνεχίζεται όμως και με μόχθο και δάκρυα οδεύουμε σταθερά προς την αποφοίτηση.
Written by Amun
Vassilios Canellos | Blog Author
Ο Vassilios Canellos γράφει κυρίως για τον εαυτό του και κατόπιν για όποιον άλλον θέλει να κοιτάξει μέσα από την αποτυπωμένη οπτική του. Αλλωστε, επιρροές δεχόμαστε κι επιρροές γινόμαστε. Αχρονη σκέψη προσκολλημένη στο χαρτί. Νοηματική σκυτάλη για αυτόν που θα λάβει τον σπινθήρα και θα προχωρήσει ένα σκαλοπάτι μακρύτερα. Τότε το άχρονο μεταβάλλεται σε διαχρονικό, μέσα από τη συλλογική συνδρομή
vassilios.canellos@outlook.com
