Θυμάμαι ότι ξεκίνησα να γράφω στο Δημοτικό...πλούσιες εκθέσεις ...ρομαντικά γράμματα...συνέχισα και μετά...χωρίς να έχω διαβάσει ιδιαίτερα ποίηση ή λογοτεχνία...το καταθέτω ενώπιόν σας κι ενώπιόν μου ότι δεν ανήκω στους «λόγιους»...
Θαυμάζω όμως πολύ τους ανθρώπους που ξοδεύουν ώρες διαβάζοντας και ρουφώντας γνώση κι ομορφιά ταξιδεύοντας μέσα από τις σελίδες των βιβλίων...
Θεωρώ τον εαυτό μου πιο «βιωματικό» τύπο...
Αλληλεπιδρούσα λοιπόν με μεγαλύτερους σε ηλικία και συγκεκριμένα με οικογενειακούς φίλους των γονέων μου όπου συζητούσαμε για ώρες και κυριολεκτικά κρεμόμουν από τα χείλη τους αποτυπώνοντας κάθε τους λέξη...Μπαίνοντας στην εφηβεία ξεκίνησα να διαβάζω βαθυστόχαστα βιβλία θέλοντας να ακολουθήσω την τάση της εποχής...
Όμως ακόμη και τότε επέλεγα να ζήσω τις στιγμές εκείνες που κάθε μία θα γέμιζε το
«δικό μου βιβλίο ζωής»...
Δεν υπάρχει «παρθενογένεση» μου είπε πρόσφατα ο γ. δ., ένας αγαπημένος φίλος, που γράφει εξαιρετικά ποιήματα και νομίζει ότι η γραφή του έχει επηρεαστεί από τις προσλαμβάνουσες που πήρε διαβάζοντας πολύ...
Αν και η «παρθενογένεση» επιστημονικά ως όρος αναπαραγωγής υφίσταται, θα διαφωνήσω ως προς την άνω τοποθέτηση γιατί καθετί που πηγάζει από μέσα μας είναι Αγνό, Παρθένο, Καταδικό μας, Βίωμα, Δάκρυ, Θλίψη, Απογοήτευση, Θυμός...τόσα μα τόσα συναισθήματα...
Αλλιώς βλέπει κι αντιλαμβάνεται καθείς τον κόσμο...
Όταν ξεκίνησα να γράφω «μέσα από εδώ» το έκανα ακούγοντας μουσική κι έχοντας νιώσει μία ιδιαίτερη σύνδεση με τη δόνηση των ήχων...Το χέρι μου έγραφε αυτόματα κοιτάζοντας μία εικόνα που συσχέτιζα με τη μουσική...Γραφή χωρίς τελείες...μόνο αποσιωπητικά...συνέχιζε έτσι η ροή των λέξεων σαν χείμαρρος, ώσπου στο τέλος είχε ολοκληρωθεί ένα κείμενο...
Το διάβαζα και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το έγραψα εγώ...καταλάβαινα ότι επιδρούσε επάνω μου μία άλλη δύναμη...Από Άνωθεν...Ονομάζεται Καθοδήγηση...
Είναι η ίδια δύναμη που επιδρά σε όλους μας ανεξαιρέτως...Αναλόγως την κατάσταση, πάντα η εσωτερική μας φωνή συντονίζεται με τα Πεδία αυτά και μας ψιθυρίζει χρησιμοποιώντας είτε τη διαίσθησή μας, είτε τη θέληση να πράξουμε χωρίς να μας ελέγχει ο Νους...
Ένας τρόπος υπάρχει πάντα...Μέσω του Κέντρου Καρδιάς όπου εδρεύει το Πλάνο Ζωής μας...όσο αντιστεκόμαστε στην αποδοχή των συναισθημάτων και την Αγάπη Εαυτού, τόσο θα δοκιμαζόμαστε και θα επαναλαμβάνεται το μάθημα ξανά και ξανά...
Χρειάζεται να ζητήσουμε την καθοδήγηση που θα μας βγάλει από το τέλμα σε οποιοδήποτε επίπεδο βρισκόμαστε και εφόσον το έχουμε αναγνωρίσει...
Όλα αλλάζουν...Εμείς μόνο έχουμε τη δύναμη να το πράξουμε...
Φορώντας την καρδιά μας
Wear your Heart ❤ ❤ ❤
Βρείτε το πρωτότυπο κείμενο εδώ
