Η ζωή μοιάζει με όνειρο σύμφωνα με τον Πυθαγόρα και τον Φερεκύδη. Όνειρα λοιπόν κι εγώ κι εσύ και όλοι οι άνθρωποι, όνειρα διαφορετικά, προερχόμενα όμως από τον ίδιο ονειρευτή.
Είμαστε η έμπνευση της Ύπαρξης που μαγεμένοι από το πανέμορφο παιχνίδισμα των μορφών, ξεχάσαμε την προέλευσή μας και σταυρωθήκαμε στις δυο μεγάλες δοκούς του χώρου και του χρόνου.
Είμαστε το άμορφο που παγιδεύτηκε μέσα στη μορφή και αφοσιώθηκε στις χαρές και τις λύπες του. Η πραγματικότητα έτσι όπως την εννοούμε είναι μια πλαστή αντίληψη, μια αυταπάτη, ένα όνειρο, η θεότητα maya.
Αυτά που βλέπουμε, που μυρίζουμε, που αγγίζουμε και που τρώμε, εμείς οι ίδιοι, τα λόγια μας κι ο κόσμος μας είναι όλα μια ψευδαίσθηση. Πόσο εύκολο είναι να αποδεχτούμε αυτή την ιδέα;
Ο Χόρχε Μπουκάι προτείνει να χρησιμοποιήσουμε την έννοια αυτή σαν ένα παιχνίδι εξερεύνησης και λέει :
Τι θα έλεγες να κάναμε μια βόλτα στο δρόμο με τη σκέψη ότι όλος ο κόσμος γύρω μας είναι ένα όνειρο;
Φαντάσου…
Ότι τα μαγαζιά
Οι έμποροι
Οι πελάτες,
Τα λεωφορεία
Και ο θόρυβος,
Είναι όνειρο
Είναι μόνο άυλα προϊόντα της φαντασίας
Σίγουρα κάτι θα κάνει μια ερώτηση μέσα μας…
Αναμφίβολα, μια ιδέα θα κάνει την εμφάνισή της.
Θα συλλογιστούμε: …ίσως κι εγώ ο ίδιος να είμαι μια αυταπάτη.
Έτσι θα το έγραφε πριν καιρό και ο Jorge Luis Borges:
Ξέρω ότι είμαι το όνειρο κάποιου που με σκέφτεται…
Και το αποδέχομαι.
Έχω ένα μόνο αγωνιώδες ερώτημα:
Τίνος είναι το όνειρο, αυτού που ονειρεύεται
ότι με ονειρεύεται;
