Τεσσερις λέξεις...δύο συνειδητοποιήσεις... Ατελής...Άνθρωπος...
Ποιο να αναλύσει κανείς πρώτο; Έχει σημασία άλλωστε; Μαζί πορεύονται και οι δύο έννοιες καθόλη της διάρκεια της ζωής μας... Η διαφορά ανάμεσα στις δύο είναι η διαφοροποίηση της ατέλειάς μας... οξύμωρο το σχήμα τις περισσότερες φορές...θα το αιτιολογήσω όσο καθαρότερα μπορώ βάσει πάντα της προσωπικής μου εμπειρίας όμως θα αγγίξει πολλές και πολλούς γιατί είμαστε συνοδοιπόροι στο ταξίδι αυτό και ναι οι εμπειρίες μας κοινές και οι βίοι μας παράλληλοι...ίσως να μην πορευόμαστε στο ίδιο μονοπάτι αλλά το τέρμα και η αρχή μας είναι ίδια...
Ξεκινάμε λοιπόν το ταξίδι ή όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας μας την έρευνα της «άλλης πλευράς», του «αθέατου», του «πέπλου», της «μεταφυσικής προσέγγισης» της πραγματικότητάς μας.
Ρωτάμε φίλους και γνωστούς, ψάχνουμε στο διαδίκτυο, πηγαίνουμε σε Σχολές Εσωτερισμού, σε ανθρώπους με ιδιαίτερα χαρίσματα, ενορατικούς, διαισθητικούς, ρουφάμε γνώση, όση αντέχουμε και μπορούμε να διαχειριστούμε και έχουμε όλη την καλή διάθεση και θέληση να ανταποκριθούμε στο Κάλεσμα και να φανούμε αντάξιοι.
Άραγε ποιος θα το κρίνει αυτό; Και γιατί παλεύουμε για την τελειότητα; Στο βάθος ενέχει ο ανταγωνισμός...παραμονεύει την κατάλληλη στιγμή να ξεπεταχτεί σαν την σπίθα που στο οξυγόνο θεριεύει και γίνεται λαίλαπα κατατρώγοντας τα πάντα...
Επικρίνουμε και παίρνουμε θέση στο πως βιώνουν οι διπλανοί μας τη ζωή τους, τους πατρονάρουμε, εμείς οι «τέλειοι», «ψαγμένοι» και «κατασταλαγμένοι» έχοντας πάντα άποψη και λύση στα θέματά τους, χωρίς να γνωρίζουμε καν τι έχουν ζήσει, τι ζουν και τι έπεται να ζήσουν. Έχουμε λύσει όλα μας τα προσωπικά, επαγγελματικά και συναισθηματικά ζητήματα και είμαστε εκεί παρούσες και παρόντες να καταδείξουμε το λάθος και να δικάσουμε.
Επηρρεαζόμαστε και φουσκώνουμε σαν τα παγόνια από το θαυμασμό και τις κολακείες και παίρνουμε τη θέση μας αφ’ υψηλού σαν να αντικαθιστούμε τον Πατέρα μας όποτε μας δίνεται η ευκαιρία.
Ο Πατέρας δεν μας κρίνει ποτέ...
Δεν μας πατρονάρει, δεν μας αποθαρρύνει, δεν μας ασκεί κριτική, δεν μας απορρίπτει, δεν μας απογοητεύει.
Είναι πάντα Εκεί και περιμένει την Προσευχή μας και την άμεση επικοινωνία μας μαζί του γιατί είναι η μοναδική στιγμή αυτής της Σύνδεσης που δεν επιτρέπεται στις Οντότητες και των δύο πλευρών να ακούσουν το Αίτημά μας, το Παράπονό μας, τις Ευχαριστίες μας και ότι έχει μέσα η καρδιά μας. Αυτό το γνωρίζουν και οι "δύο πλευρές" καθαρά όπως και τα όριά τους ως προς την Επιρροή τους στη Συνείδησή μας...
Αυτήν μας την ατελή υπόσταση ο Πατέρας την Αποδέχεται και ως Παντοδύναμος, Πάνσοφος και Πανάγαθος φροντίζει να της διοχετεύει τις Ενέργειες εκείνες που θα απαλύνουν την τραχιά της μορφή σε κάθε μας εκδήλωση.
Είτε μέσω των καταστάσεων που αντιμετωπίζουμε είτε μέσω των προσώπων που συναναστρεφόμαστε κατά περιόδους της ζωής μας...
Και σε αυτές τις διαπροσωπικές σχέσεις το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε στην πορεία της ζύμωσης είναι η Διάκριση, πολύ σημαντικό βήμα, είναι και αυτό ένα άλμα της ψυχής, να αρχίζει να διακρίνει τι είναι καλό και τι όχι για εκείνη.
Να νιώθει και να έχει εμπιστοσύνη, να παραμένει ταπεινή, να έχει καλοσύνη, αγάπη, σεβασμό για το μονοπάτι και τη δουλειά που έχει επιλέξει ο διπλανός της να κάνει.Να τον παίρνει αγκαλιά όταν εκείνος δειλιάσει, να τον καθυσηχάζει για τους φόβους και τις ανασφάλειες που έχει, να τον ενθαρρύνει και να του υπενθυμίζει τις ξεχωριστές του ποιότητες, να τον καθοδηγεί αν έχει περάσει από εκείνο το δύσβατο σημείο της διαδρομής που τον λύγισε.
Όλοι μας δεν έχουμε άλλωστε πέσει και ξανασηκωθεί;
Έτσι δεν ορίζεται η Εμπειρία; Γιατί να μην απλώσουμε τη χείρα βοηθείας σε Αλλήλους όταν Αιτούνται; Γιατί παρασυρόμαστε από την Πνευματική Έπαρση και αμέσως ανεβαίνουμε στο χρυσό μας καλάμι και απομακρυνόμαστε «αφήνοντας» εν ελέω ψυχές που εκλιπαρούν;
Όπως μας δίδεται η Χάρη έτσι μας αφαιρείται, δεν είναι τιμωρία, είναι Δικαιοσύνη και οι Ψυχές όταν επιστρέφουν στην Εστία και στέκονται ενώπιον του Συμβουλίου των 9 Σοφών επανεξετάζουν τα γεγονότα εκείνα που στάθηκαν εμπόδιο προσωρινό γιατί οι Ευκαιρίες πάντα δίδονται από τον Πατέρα σε όλες και όλους.
Γι αυτό είμαστε Ατελείς. Γι αυτό είμαστε Άνθρωποι. Είμαστε όμως Παιδιά Του, το τελειότερον από τα Έργα Του. Και σε άλλες εποχές είναι αλήθεια ότι οι Ικανότητές μας και τα Επιτεύγματά μας ήταν Θεάρεστα. Οι συμφωνίες μπορεί να άλλαξαν και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε Δυνάμεις έξω από εμάς έχοντας λιγότερα «πυρομαχικά». Κατέχουμε όμως το Κυριότερο Όπλο.
Είμαστε Καθ’ Εικόνα και Καθ’ Ομοίωση...
Και όσες ζωές και να βιώσουμε, όσες ενσαρκώσεις δύσκολες και αποκαρδιωτικές, στο τέλος θα βρεθούμε κοντά Του.
Γιατί ο Θεϊκός Σπινθήρας και το Θεϊκό μας Πλάνο είναι ορισμένο από τον Πατέρα μας να τελεστεί...Και έτσι είναι...