Αναπολώ με νοσταλγία και με μικρά αναθαρέματα της καρδιάς... αστραπιαία φτερουγίσματα που μου θυμίζουν αυτό το νιώσιμο της ζωντάνιας, της σπιρτάδας της ψυχής σε στιγμές παλιές, χωρίς να εστιάζει σε συγκεκριμένο χρόνο μόνο στην αίσθηση...τότε που ένιωθα βαθιά και δυνατά, δεν υπολόγιζα εμπόδια, δεν έβλεπα τεράστιες βουνοκορφές με απότομα βράχια και απόκρημνους γκρεμούς...τότε που σε κάθε μου πάτημα σειόταν συθέμελα η γη και ισοπέδωνα κάθε τι που έστεκε μπροστά μου και δεν με άφηνε να ζήσω στο όνειρο, κάθε κατάσταση δυσνόητη και περίπλοκη, κάθε αρνητική μορφή που εμφανιζόταν μεταμφιεσμένη σε αγάπη κι έρωτα προσπαθώντας να με δελεάσει και απομακρύνει από τον τελικό μου προορισμό...και να που ήρθε η ώρα που στάθηκα ακίνητη, εξουθενωμένη από το συνεχές ταξίδι κι αποκαμωμένη, να σκύβω το κεφάλι και να γέρνω τους ώμους ζητώντας χάρη κι επιείκεια από το χρόνο που αδυσώπητα μου θύμιζε πόσο ευάλωτη είμαι...δακρύζω και ζητώ συγχώρεση... από ποιον...από μένα...από τους άλλους...από το Θεό...πασχίζω να ξεριζώσω την καρδιά μου και να ανοίξω τα σωθικά μου, να εισπνεύσω εξιλέωση και δύναμη...κουράστηκα ν’ αναζητώ φαντάσματα του παρελθόντος να με συντροφεύουν τις ώρες που φοβάμαι να ονειρευτώ...Τολμώ να αντικρύσω με γυμνά μάτια τον ήλιο κινδυνεύοντας να τυφλωθώ και συνειδητοποιώ ότι τα μάτια της ψυχής μου ήταν πάντα ορθάνοιχτα και έβλεπαν ασταμάτητα περιμένοντας υπομονετικά την ώρα αφύπνισης της εσώτερης ματιάς μου και σύνδεσής μου με το Θεϊκό μου Πλάνο...Παίρνω κουράγιο και αρχίζω ξανά...αναζητώ νεό μονοπάτι...χωρίς χάρτη...χωρίς φανό...χωρίς προορισμό...χωρίς πια τέλος...
