ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ

Κατανοώντας την Ελευθερία της Ευθύνης

Δεν υπάρχει ανάγκη να καλλιεργήσουμε καν μία συνείδηση. Εκείνο που χρειάζεται είναι εν συναίσθηση όχι συνείδηση. Η συνείδηση είναι κάτι ψεύτικο. Η συνείδηση είναι κάτι που δημιουργείται μέσα σου από την ίδια την κοινωνία και είναι μία υπόγεια μέθοδος υποδούλωσής σου. Η κοινωνία είναι εκείνη που σε διδάσκει τι είναι λάθος και τι σωστό. Και αρχίζει να διδάσκει το παιδί, προτού το παιδί ακόμη καταλάβει, προτού να είναι σε θέση να κρίνει μόνο του ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.  Τα μεγαλώνουμε σύμφωνα με τις δικές μας ιδέες, ιδέες τις οποίες έχουμε πάρει από τους γονείς μας, από τους ιερείς, τους δασκάλους, τους πολιτικούς, τους αγίους μας κι όλες αυτές οι ιδέες συνωθούνται μέσα στο μυαλό του παιδιού και με την πάροδο του χρόνου συγκροτούν τη «συνείδησή» του. 

Εξαιτίας αυτής της κοινωνικής συνείδησης το παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να αναπτύξει την εν συναίσθηση. Η συνείδηση είναι ένα ψεύτικο υποκατάστατο της εν συναίσθησης και αν είσαι ικανοποιημένος με το ψέμα δεν θα σκεφτείς ποτέ ξανά το αληθινό. 

Είναι απατηλός ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, είναι πολύ απατηλός και αποτρόπαιος, είναι μία μορφή άσκησης βίας ενάντια στην ανθρωπότητα.  Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εκατομμύρια άνθρωποι ζουν χωρίς συναίσθηση. Προτού να κατορθώσουν να αναπτύξουν την ενσυναίσθησή τους, τους δώσαμε ψεύτικα παιχνίδια για να παίζουν. Καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους πιστεύουν ότι αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται προκειμένου να ζήσουν μία καλή ζωή. Καθόλη τη διάρκεια της ζωής τους πιστεύουν ότι θα ανταμειφθούν αν ακολουθήσουν τη φωνή της συνείδησής τους και θα τιμωρηθούν αν κάνουν το αντίθετο. Θα τιμωρηθούν και θα ανταμειφθούν τόσο απέξω όσο και από μέσα. Κάθε φορά που κάνεις κάτι το οποίο η συνείδησή σου, σου λέει ότι είναι λάθος, νιώθεις ενοχές. Υποφέρεις, βιώνεις έναν εσωτερικό πόνο, φοβάσαι, τρέμεις και το αίσθημα αυτό σου προξενεί βαθιά ανησυχία. Φοβάσαι ότι μπορεί να χάσεις την ευκαιρία να πας στον Παράδεισο, ότι μπορεί να βυθιστείς στην Κόλαση και με πόση μεγάλη επινοητικότητα σου έχουν παραστήσει οι άγιοι τις χάρες του Παραδείσου και τη δυστυχία της Κόλασης!

Αυτή είναι η κοινωνική συνείδηση. Η συνείδηση αυτή είναι τεχνητή, αυθαίρετη. Αντί να σε κάνει έξυπνο, σου προσφέρει προκαθορισμένους κανόνες συμπεριφοράς: "κάνε αυτό", " μην κάνεις εκείνο..." Tην ημέρα που η ανθρωπότητα θα απαλλαγεί από όλες τις σχετικές ανοησίες περί κοινωνικής συνείδησης και θα αρχίσει να βοηθά τα παιδιά ώστε να αναπτύξουν την εν συναίσθησή τους, τότε είναι που θα λάβει χώρα η πραγματική γέννηση της ανθρωπότητας, ενός νέου ανθρώπινου πλάσματος και μιας νέας γης. Τότε θα βοηθήσουμε τα παιδιά να γίνουν πιο ευφυή, οπότε κάθε φορά που ανακύπτει ένα πρόβλημα, το παιδί να είναι αρκετά έξυπνο για να το αντιμετωπίσει, να ανταποκριθεί σε αυτό.

Και να θυμάστε η ευφυΐα δεν έχει να κάνει με τη σκέψη.

Στην πραγματικότητα σκέπτεστε πολύ. Έχει να κάνει με το πώς θα σταματήσετε να σκέφτεστε κοινωνικά και να διακρίνετε την ουσία της κατάστασης με την οποία έρχεστε κάθε φορά αντιμέτωποι. Εάν δεν υπάρχει κοινωνική σκέψη, δεν υπάρχει και φραγμός, δεν υπάρχει σκόνη στα μάτια σας, μπορείτε να δείτε καθαρά.

Όταν αυτή η σαφήνεια είναι εκεί, δεν έχετε τις εναλλακτικές του "καλού" και του "κακού". Αυτή η σαφήνεια σας προσδίδει μία βούληση η οποία δεν αμφιταλαντεύεται. Κάνετε απλά εκείνο που είναι σωστό, χωρίς να προσπαθείτε ιδιαίτερα για αυτό. Έρχεται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στο άτομο εκείνο που διαθέτει εν συναίσθηση, επαγρύπνηση, αντίληψη. Δεν μπορείς να φανταστείς το κακό, το πονηρό.

Η όλη συνειδητοποίησή σου σε κατευθύνει απλά προς το καλό. 

Η διάκριση του καλού δεν αποτελεί μέρος της κοινωνικής σκέψεως. Εάν γνωρίζετε όμως μόνο τη σκέψη, δεν έχετε σαφήνεια. Εκατοντάδες κοινωνικές σκέψεις κινούνται συνεχώς μέσα στο μυαλό σας. Και οι εικοσιτέσσερις  ώρες της ημέρας είναι ώρες αιχμής, ένα πλήθος σκέψεων ρέει, τα νέφη των σκέψεών κινούνται τόσο γρήγορα που είστε σχεδόν καλυμμένος από αυτά. Τα μάτια σας σχεδόν δεν βλέπουν. Η εσωτερική σας ευαισθησία είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένη από τις σκέψεις σας. 

Μέσω της σκέψεως δεν μπορείς να ξέρεις τι είναι καλό και τι είναι κακό. Θα πρέπει να εξαρτηθείς από τη σκέψη των άλλων. Αυτή η εξάρτηση είναι απόλυτα φυσιολογική, επειδή η σκέψη είναι ένα εξαρτημένο φαινόμενο, εξαρτάται από τους άλλους, όλη η γνώση της είναι δανεική. 

Το μυαλό ζει με δανεική γνώση.

Σε κάθε περίπτωση η κοινωνική σκέψη χρειάζεται κάποιον να την καθοδηγεί. Όλη η ζωή σας καθοδηγείται από τους άλλους. Από την αρχή της ζωής σας μαθαίνετε από τους γονείς σας τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Έπειτα ακολουθούν οι δάσκαλοι, ύστερα οι ιερείς, μετά οι γείτονες - όχι ότι αυτοί είναι κάτοχοι της γνώσης- αφού και αυτοί με τη σειρά τους την έχουν δανειστεί από άλλους!Αυτός ο δανεισμός εξακολουθεί αιώνα τον αιώνα, από τη μία γενιά στην άλλη. Κάθε ασθένεια εξακολουθεί να κληροδοτείται στη νέα γενιά. Κάθε νέα γενιά δεν είναι παρά ένα αντίγραφο της παλαιότερης γενιάς, μία αντανάκλαση, μία σκιά, έχει όμως τη δική της πρωτοτυπία. 

Εξαιτίας αυτού είναι που χρειάζεσαι έναν Θεό, έναν απόλυτο οδηγό. Δεν μπορείς να εξαρτάσαι από τους γονείς σου, γιατί καθώς μεγαλώνεις αρχίζεις να διακρίνεις τα ψέματα και τις αναλήθειές τους. Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι οι συμβουλές τους δεν είναι τέλειες, δεν είναι και αυτοί παρά άνθρωποι που υπόκεινται σε σφάλματα. Το μικρό παιδί όμως πιστεύει ότι ο πατέρας του είναι αλάνθαστος. Δεν φταίνε αυτά, η στάση τους αυτή έχει να κάνει με την αθωότητα του μικρού παιδιού. Εμπιστεύεται τον πατέρα και τη μητέρα που αγαπούν τα παιδιά τους. Το παιδί όμως, εν τέλει συνειδητοποιεί, καθώς πλησιάζει προς την ωριμότητα, ότι όσα έλεγαν αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν κατά ανάγκη αλήθειες. Βαθιά μέσα σου δεν συμφωνείς με αυτά. Βαθιά μέσα σου υπάρχει αμφιβολία. Και βαθιά μέσα σου συνειδητοποιείς ότι κάτι μπορεί να είναι καλό σε μία περίσταση και το ίδιο πράγμα να είναι κακό υπό διαφορετικές συνθήκες. Μερικές φορές, ακόμη και το δηλητήριο μπορεί να δράσει σαν φάρμακο και το φάρμακο να δράσει σαν δηλητήριο, θα πρέπει να είσαι σε θέση να αντιληφθείς τη μεταβαλλόμενη ροή της ζωής.

Οπότε η σκέψη δεν είναι εκείνη που θα καθορίσει τις πράξεις σου.  Δεν έχει να κάνει με την απόφαση ως λογικό συμπέρασμα, είναι ένα ζήτημα που έχει να κάνει με τη μη αμφιταλαντευόμενη συνειδητοποίηση. Χρειάζεσαι ένα μυαλό χωρίς σκέψεις. Με άλλα λόγια χρειάζεσαι μία μη - σκέψη, απλά μία σιωπή, ώστε να είσαι σε θέση να διακρίνεις την ουσία των πραγμάτων. Και μέσα από αυτή τη σαφήνεια, η επιλογή θα έρθει από μόνη της, εσύ δεν επιλέγεις. Θα ενεργείς ακριβώς όπως ενεργεί ένας Βούδας. Η ενέργειά σου θα έχει ομορφιά,  οι πράξεις σου θα κρύβουν αλήθεια, θα αναδίδουν το άρωμα του θεϊκού. Δεν θα χρειάζεται να επιλέξεις.

Είσαι υποχρεωμένος να ψάξεις για καθοδήγηση, επειδή δεν γνωρίζεις ότι ο εσωτερικός οδηγός είναι κρυμμένος μέσα σου.

Θα πρέπει να βρεις τον εσωτερικό οδηγό, και αυτό είναι που εγώ αποκαλώ "μαρτυρία". Αυτό εννοώ όταν κάνω λόγο για τον "εγγενή Βούδα". Θα πρέπει να ξυπνήσεις αυτόν τον Βούδα στο εσωτερικό σου και η ζωή σου θα κατακλυσθεί από ευλογίες και ευεργεσία. Η ζωή σου θα ακτινοβολήσει τόσο πολύ από το αγαθό, από την αίσθηση της παρουσίας του θείου, περισσότερο από όσο είσαι σε θέση να το αντιληφθείς.

Είναι κάτι σαν το φως. Το δωμάτιό σου είναι σκοτεινό, απλά φέρνεις το φως μέσα σε αυτό. Ακόμη και ένα μικρό κερί αρκεί για να διαλύσει τα σκοτάδια. Και από τη στιγμή που έχεις ένα κερί, ξέρεις κατά πού πέφτει η πόρτα. Δεν χρειάζεται να αναρωτηθείς : "που είναι η πόρτα;" Μόνο οι τυφλοί άνθρωποι σκέπτονται κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι που έχουν μάτια και το φως είναι εκεί δεν σκέπτονται κάτι τέτοιο. Σας πέρασε ποτέ από το μυαλό η σκέψη : "που είναι η πόρτα;" Σηκώνεστε απλά και βγαίνετε έξω. Δεν σκέφτεστε καν που είναι η πόρτα. Δεν αρχίζετε να ψηλαφείτε  το δωμάτιο ψάχνοντας για την πόρτα ή χτυπώντας το κεφάλι σας στον τοίχο.  Απλά βλέπετε και δεν σας περνά η παραμικρή σκέψη. Απλά βγαίνετε έξω.

Ακριβώς το ίδιο ισχύει όταν έχετε υπερβεί τη σκέψη σας. Όταν δεν υπάρχουν σύννεφα και ο ήλιος λάμπει στον ουρανό, δεν χρειάζεται να σκεφτείτε : " Πού είναι ο ήλιος;" Όταν υπάρχουν σύννεφα που καλύπτουν τον ήλιο τότε θα πρέπει να το σκεφτείτε αυτό. Η ίδια η ύπαρξή σας καλύπτεται με σκέψεις, με αισθήματα και όλα εκπορεύονται από τις σκέψεις σας. Αφήστε τα απλά κατά μέρος και τότε ότι κι αν κάνετε, θα είναι καλό, όχι ότι θα ακολουθείτε συγκεκριμένες επιταγές, όχι ότι θα ακολουθείτε συγκεκριμένες εντολές, όχι ότι θα ακολουθείτε συγκεκριμένους πνευματικούς ηγέτες... Είστε ελεύθεροι να καθορίσετε τη ζωή σας. Και εκεί υπάρχει η αξιοπρέπεια του ανθρώπινου πλάσματος. Το να είναι σε θέση να καθορίσει το ίδιο τη ζωή του.

Αυτή η δυνατότητα σε μεταμορφώνει σε λιοντάρι και παύεις πλέον να είσαι πρόβατο που αναζητά πάντοτε κάποιον για να το υπερασπιστεί. Αυτό όμως είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει όλη η ανθρωπότητα. Το τι είναι σωστό και τι λάθος για όλους εμάς έχει προκαθοριστεί από άλλους. Από αυτούς που έχουν την εξουσία στα χέρια τους. Από τους ποιμένες που έχουν χτίσει το μαντρί για να βάζουν μέσα τα πρόβατα. 

Η αλήθεια δεν μπορεί να προβάλει παρά μόνο μέσα σου. Κανείς άλλος δεν μπορεί να σου τη δώσει. Και μαζί με την αλήθεια έρχεται και η ομορφιά που ακολουθείται από το καλό. Αυτή είναι η αυθεντική Τριάδα ενός πραγματικά θρησκευόμενου ατόμου:

Αλήθεια,  ομορφιά, αγαθό. 

Αυτές τις τρεις εμπειρίες βιώνεις όταν εισέρχεσαι στη δική σου υποκειμενικότητα, όταν έρευνας το εσωτερικό της ύπαρξής σου. Τόσον καιρό ζούσες στον εξώστη, έξω από την κατοικία της ύπαρξής σου. Δεν είχες ποτέ μπει μέσα. Μόλις μπεις μέσα θα βρεις τον Βούδα σου, την αντίληψη, τη σταθερή συναίσθηση. Τότε δεν θα χρειάζεται να αποφασίσεις τι είναι λάθος και τι σωστό. Αυτή η σταθερή συνείδηση σε κατευθύνει προς το καλό χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Είναι κάτι το ξεκούραστο. Δεν χρειάζεται κάποιος να σου πει τι είναι σωστό και τι λάθος. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ξύπνημα μέσα σου της εν συναίσθησης η οποία σου επιτρέπει να δεις τα πράγματα όπως ακριβώς είναι. Τότε πια δεν τίθεται ζήτημα επιλογής. Κανένας δεν επιλέγει το κακό συνειδητά.  Είναι το ασυνείδητο, το σκοτάδι μέσα σου εκείνο το οποίο επιλέγει το κακό. Η  εν συναίσθηση φωτίζει όλη την ύπαρξή σου, γίνεσαι όλος φωτεινός. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι που θα αποβεί βλαπτικό για κάποιον. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι που θα βλάψει εσένα τον ίδιο. Αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά ότι είσαι Ένα με  όλο το Σύμπαν.  Οπότε, οι πράξεις σου είναι καλές, όμορφες, χαριτωμένες.  Τα λόγια σου αρχίζουν να κρύβουν μία ποιητική, η σιωπή σου γίνεται τόσο βαθιά, τόσο μακάρια, που η μακαριότητά σου αρχίζει να κατακλύζει τους γύρω σου. Αυτό το ξεχείλισμα της ευλογίας είναι το μόνο σημαντικό σημάδι κάποιου ο οποίος έχει αφυπνιστεί. Και μόνο το να είσαι κοντά σε αυτόν τον άνθρωπο, και μόνο η παρουσία αυτού του ανθρώπου αρκεί για να λάβεις μία αίσθηση του επέκεινα. Δεν έχει όμως να κάνει με οποιονδήποτε άλλο, παρά μόνο με τη δική σου εν συναίσθηση. Από τη στιγμή που θα λάβεις γνώση του εσωτερικού σου εαυτού, θα αντιληφθείς ότι αυτή η ίδια εν συναίσθηση, έχει παλμό, χορεύει μέσα σου. Στα δέντρα, στα ποτάμια, στα βουνά, στους ωκεανούς, στα μάτια των ανθρώπων, στις καρδιές τους, είναι το ίδιο τραγούδι, είναι ο ίδιος χορός κι  εσύ συμμετέχεις σε αυτόν. Η συμμετοχή σου είναι κάτι καλό. Η μη συμμετοχή σου είναι κάτι κακό.

Απόσπασμα από "Το βιβλίο της Κατανόησης" του OSHO

Επιμέλεια κειμένου για το OLABISI.GR | Despina Saldari